افت آزاد – بخش دوم

افت آزاد

بخش دوم

فعالیت کل بازو با یک حرکت شلاقی ، سرعت نوک انگشتان را افزایش می‌دهد . نباید قدرت بیشتر صدا را معادل وزن بیشتر فرض کنیم ، بلکه باید آن را متناظر با سرعتی بدانیم که اهرم بلندتر می تواند ایجاد کند . برای ایجاد حداکثر سرعت ، بهترین حالت ، ترکیب حداقل وزن با حداکثر خاصیت اهرمی است؛ شتاب حاصل از نیروی جاذبه را با استفاده از اندکی فعالیت عضلانی ( پرتاب ) توسط بازوی که به حرکت کشیده در آمده است که می‌توان افزایش داد . با این اوصاف شاید بهتر باشد که تکنیک وزن را ” تکنیک سرعت ” بنامیم

هنگام شرح حرکت و تکنیک افت آزاد ، باید به خاطر داشته باشیم که اگرچه بخش اعظم کار ، به وسیله نیروی جاذبه انجام می‌شود ، ولی نیروی جاذبه فقط در یک بخش از این حرکت فعال است . قبل از این که بازو ، پایین بیفتد ، باید توسط عضلات بالا برده شود و درست در لحظه فرود روی شستی ها ، ضربه منتقل شده و توسط انقباض لحظه‌ای عضلانی شدت آن گرفته شود . بنابراین استراحت کامل فقط بین این دو مرحله وجود دارد ؛ به این بلند کردن و فرود آمدن بازو ؛ یعنی در طول زمان کوتاهی که بازو در حال افتادن به پایین است . این موضوع را به این دلیل ذکر کردم که یادآوری کنم حتی فعالیتی چون افت آزاد که تا این حد وابسته به نیروی جاذبه است ، فعالیتی نیست که کاملاً توأم با استراحت باشد . فقط زمانی که انگشتان ، دستها و بازو ، بالا برده شوند و در وضعیت صحیح برای پایین افتادن باشند ، آنها را رها می کنیم و اجازه می دهیم که نیروی جاذبه ، بقیه کار را برعهده گیرد . باید یاد بگیریم که با سرعت بخشیدن به حرکت (( به وسیله حرکت پرتاب )) یا کند کردن آن در ایجاد شتاب ، دخالت نکنیم . باید این توانایی را کسب کنیم که اجازه دهیم هر بخش یا بخش‌هایی از بازو آنچنان آزادانه پایین بیفتد که گویی جسمی است که متعلق به بدن ما نیست . به عبارت دیگر باید بتوانیم اجازه دهیم که صرفاً نیروی جاذبه روی آن عمل کند . می توانیم این حرکت را ابتدا با انگشتان به تنهایی ، با دست ، ساعد و بازو تمرین کنیم و سپس آنها را به نحو دلخواه ای با هم ترکیب کنیم .

همانطور که قبلاً ذکر شد ، هر وقت طول اهرم مورد استفاده بیشتر باشد ، سرعت بیشتری می توان ایجاد کرد . حرکت افت آزاد از سه مرحله تشکیل می‌شود ؛ مرحله اول این حرکت بلند کردن عضو مربوطه است. مانند همیشه سعی ما بر این است که حداقل انرژی را به کار ببریم . بنابراین حرکت به سمت بالا را با حرکت مختصر بازو شروع می کنیم ؛ سپس بلافاصله حرکت به سمت بالای ساعد را انجام می‌دهیم که به نوبه خود باعث بلند شدن دست و انگشتان می‌شود . این حرکات همزمان نیستند بلکه به طور متوالی انجام می شوند . در لحظه شروع افت ، فاصله شستی ها تا نوک انگشتان در حدود ۲۵ سانتیمتر است . در این وضع آرنج باید کمی پایین آورده شود تا افتادن موج و نوک انگشتان کاملاً قائم باشد ‌.
بسیار مهم است که قبل از شروع افت ، تمام بازو و دست کاملا بی حرکت نگه داشته شود تا این اعضا با افزایش یا کاهش شتاب در کار نیروی جاذبه دخالت نکنند‌ .